Śmierć kliniczna to według definicji ustanie krążenia, przepływu mózgowego oraz oddychania. Czy zmiany te można odwrócić? Jakie są objawy śmierci klinicznej? Jakie mogą być powikłania śmierci klinicznej?
Śmierć kliniczna a etapy umierania człowieka
Śmierć kliniczna jest jednym z etapów umierania człowieka. Początkowo następuje słabsze niż normalnie działanie poszczególnych układów w ciele człowieka. Następnie dochodzi do deregulacji czynności płuc, mózgu oraz serca. Kolejnym etapem jest letarg, inaczej nazywany śmiercią pozorną, w którym dochodzi do bradykardii, braku świadomości, zwolnienia oddechu. Na tym etapie lekarze nie są w stanie wykryć odruchów głębokich mózgu. Właśnie po tym etapie dochodzi do śmierci klinicznej. Śmierć kliniczna charakteryzuje się ustaniem przepływu mózgowego, krążenia, a także oddychania. Do jej objawów zalicza się:
– brak oddechu
– brak ciśnienia tętniczego,
– brak reakcji bólowej na bodźce z zewnątrz
– brak ciśnienia tętniczego oraz tętna
Po śmierci klinicznej następuje tzw. życie pośrednie, a ostatecznie następnie do śmierci osobniczej, w której podejmuje się decyzję o uznaniu pacjenta za zmarłego, a także śmierci biologicznej, kiedy ostatecznie wszystkie czynności życiowe zostają zatrzymane.
Śmierć kliniczna – ile trwa oraz jakie są szanse na jej przeżycie?
Śmierć biologiczna jest procesem, który trwa dość długo. Śmierć kliniczna może trwać przeciętnie od 3 do 5 minut. Po śmierci klinicznej do przywrócenia pracy określonych narządów może dojść w różnym czasie. Dla mózgu jest do zazwyczaj około 10 minut. W przypadku serca może to trwać nawet 0,5 godziny. Płuca potrzebują zazwyczaj około godziny, a nerki nawet 1,5 godziny. Szanse umożliwiające przeżycie śmierci klinicznej wzrastają, gdy szybko podjęta zostanie reanimacja. Jest to także uzależnione od stanu pacjenta oraz jego schorzeń. Dużo zależy także od tego z jakiego powodu doszło do zatrzymania krążenia.
Śmierć kliniczna – jakie mogą być powikłania?
Najczęstsze powikłania, do których dochodzi po reanimacji są związane z uszkodzeniem mózgu. Powszechnie uważa się, że skuteczna reanimacja jest możliwe jedynie przez około 4 minuty po wystąpieniu śmierci klinicznej. W przypadku dłuższego braku dostaw tlenu do mózgu kora mózgowa zanika częściowo lub całkowicie. Im dłuższa nieskuteczna reanimacja tym większe prawdopodobieństwo niedotlenienia organów, a także problemy z ich funkcjonowaniem. Przywrócenie krążenia po dłuższej przerwie może zakończyć się wprowadzeniem pacjenta w stan wegetatywny, dlatego też przywrócenie akcji serca wcale nie oznacza powrotu pacjenta do zdrowia i normalnego funkcjonowania.